W latach 60. XX wieku światło nabrało nowego znaczenia w sztukach wizualnych. Wcześniej funkcjonowało na przykład w antycznej wizji jaskini Platona, w bizantyńskich złotych dekoracjach czy w iluminacji średniowiecznych kościołów. Światło było pojmowane jako wyznacznik boskości czy magii, a na pewno było metaforą innego, niedostępnego świata. Nadano mu symboliczne znaczenie i przez długi czas utrzymywał się w sztuce jego sakralny status. Wraz z przemianami w plastyce, eksperymentami z nowymi technologiami artyści zainteresowali się także tym zjawiskiem. To oryginalne medium, które połączyło ekspresję formy z awangardowym poszukiwaniem nowości, stało się propozycją do stworzenia sztuki przyszłości.